En we gaan nog niet naar huis

Oh ja, ik had ook nog een blog…. Typisch iets voor mij haha. Enthousiast beginnen met schrijven, maar als ook hier het nieuwe ervan af is en het leven ‘gewoon’ is geworden, denken: “Nou ja, wat moet een ander er ook mee.”

Maar het doet me goed om te merken dat we toch nog wel een beetje gemist worden aan de andere kant van de zee en dat mensen geïnteresseerd zijn in hoe het met ons gaat. Een blog is dan toch wel een handig middel om iedereen op de hoogte te houden. Dus ik zal komende 3 jaar en 2 maanden mijn best doen met enige regelmaat iets te posten.

WAT?? Hoezo 3 jaar? Met 2 maanden is het jaar toch om en komen jullie weer naar huis?

Als je dit denkt, heb je onze story blijkbaar nog niet gehoord. Mooi, want ik heb bedacht dat ik daar deze blog over ga schrijven….

Toen we hier net waren, kwamen we al snel (o.a. via de huiskring) in contact met andere studenten. Voornamelijk, net als Paulus, jongeren die een master deden. Maar er waren ook een aantal met een PhD bezig. Ik geloof dat Paulus me nog uit moest leggen wat dat was. Dat is zeg maar een promotiestudie, zo ongeveer het hoogst haalbare wat je qua studie halen kan. Als je dat haalt, mag je jezelf doctor in de … (dat wat je hebt gestudeerd) noemen. In mijn hoofd konden alleen heeeel wijze, tikje vreemde mensen van over de 40 dat halen na tig jaar gestudeerd te hebben. Maar dit waren toch echt normale, aardige leeftijdgenoten en promoveren kan je hier in 3 jaar. Of dat ook niet wat voor Paulus zou zijn, vroeg volk dan. Paulus er vervolgens serieus over praten en ik daarachter nee schudden.. Nee hoor, a year is enough, daarna gauw weer back naar ons veilige Urk. Ondertussen wel vroom bidden dat ik alles wil doen wat God van me vraagt trouwens.

Maar Paulus had de smaak goed te pakken op de universiteit. Hij vond alles zeer interessant en zijn cijfers waren gemiddeld boven de 9. (voor een PhD heb je een 8,3 gemiddeld nodig) Ook zijn professoren zagen het wel zitten met hem en raadden hem sterk aan een onderzoeksvoorstel in te dienen. Dus na veel overleg met mij en er samen voor te bidden, heeft hij het er op gewaagd. Zijn halve vakantie ging op aan het schrijven van een onderzoeksvoorstel en daarna was het afwachten. (Het schijnt een hele procedure te zijn en de meeste sollicitaties worden afgewezen). Van tevoren hadden we één eis gesteld (ik vooral) die voor onszelf belangrijk was om überhaupt erover na te denken om hier nog een paar jaar langer te blijven, mocht hij aangenomen worden. Dat was dat hij ook funding zou krijgen. Het is namelijk stikduur om hier te studeren. Voor dit jaar was het schoolgeld al bijna 10000 euro en we zagen het niet zitten om dat nog 3 keer te moeten betalen. We kennen hier ook maar 1 PhD student die funding krijgt dus in mijn hoofd was de kans wel heel klein dat ik er over na zou moeten denken om hier nog langer te blijven.

Overigens zijn we er intussen achter dat het voor Amerikanen nog minstens dubbel zo duur is om hier te studeren (omdat ze niet bij de EU horen). En aangezien bijna niemand hier funding heeft, gaat de gemiddelde Amerikaan dus na een paar jaar weer terug naar de States met een diploma en meer dan een ton schuld op zak. En denk maar niet dat ze daarom minder extravagant gaan leven (zegt Tiny, de zuinigert uit Nederland), maar dat terzijde.

Het is uit mijn verhaal al wel duidelijk denk ik dat Paulus na een tijdje natuurlijk te horen kreeg dat zijn sollicitatie geaccepteerd was… met funding!

Die ochtend had ik nog tegen mijn lerares Engels (daarover later meer) gezegd dat je soms zou willen dat God een briefje uit de hemel zou geven met daarop wat Hij met je van plan was. Kom ik even later thuis zie ik appjes van Paulus en een mail met daarin de acceptatie voor de PHD. Hoe zwart op wit wil je het hebben?!

Dat wil niet zeggen dat ik meteen stond te juichen. Natuurlijk vond ik het hartstikke knap en gaaf voor Paulus. En mijn verstand zei dat het stom zou zijn als je zo’n prachtige kans zou laten lopen. Maar dit was niet helemaal zoals ik het bedacht had. Ik zag mezelf na dit jaar gewoon weer op Urk wonen en weer juf zijn en lekker naar mijn familie en vrienden op visite gaan als ik daar zin in had. De eerste dagen na die mail ben ik dan ook wel van slag geweest en kon ik ’s nachts niet slapen (zeer zeldzaam). Mijn hoofd zat vol met deze te maken beslissing en de honderdduizend vragen en gedachten die daarbij opkwamen.

Inmiddels zijn we alweer maanden verder en ben ik, nu ik zo terug zit te denken aan de afgelopen tijd, vooral verwonderd over de wijze waarop God ons leven leidt. Hoe Hij voorziet, rust en bevestiging geeft bij de keuzes die we maken en nieuwe mensen en mogelijkheden op ons pad brengt.

Ik zal kort een paar voorbeelden geven van wat er zoal gebeurd is.

Zo zat ik in januari zonder werk, werd het elke dag al om 3 uur donker (om het even extra depri over te laten komen) en was ik nog best onzeker over mijn Engels. Mijn ouders waren op bezoek en ’s zondags in de kerk belandden we op een of andere manier op een andere plek dan waar we gewoonlijk zitten. De zangleider spoorde ons aan om de mensen om ons heen een hand te geven en zo raakte ik in een kort gesprek met een vrouw en haar zoon voor ons. Zij hoorde gelijk dat ik ‘een buitenlander’ was en vroeg waar ik vandaan kwam. “Uit Nederland? Oh, daar heb ik 9 jaar gewoond”, zei ze. Nou jaaa.. dat is toevallig!(jo) Om een lang verhaal kort te maken: Ze is begin 60, is basisschooljuf geweest, heeft 2x voor langere tijd in het buitenland gewoond waar ze de taal niet kende en geeft al jaren vrijwillig Engelse lessen. Die ochtend in de kerk bood ze mij dat ook spontaan aan en nu kom ik elke week bij haar over de vloer. Mijn Engels, en zelfvertrouwen daarin, is daardoor enorm verbeterd. Voor mij is ze een soort van engel die precies op het juiste moment in mijn leven kwam.

De paar maanden dat ik geen werk had, zijn trouwens voorbij gevlogen. Ik zorgde dat ik elke dag wat te doen had en op een gegeven moment dacht ik zelfs: ‘Ik heb heb helemaal geen tijd voor een baan’. Zo help ik bijvoorbeeld al het hele jaar met de zondagsschool in de kerk. Vanwege een tekort aan mensen is het hier ‘maand op/maand af.’ Door de week Engelse les.. kan ik rustig 3 uur voor uittrekken. Esol café op woensdagochtend. Daar ga ik nog een keer een blog over schrijven denk ik. Of een boek haha.. Zet een stuk of 12 mensen van over de hele wereld bij elkaar met hun verschillende culturen en achtergronden (en verschillende niveau’s van Engels spreken) en je hebt hele grappige bijeenkomsten kan ik je wel vertellen. Dan op donderdag hielp ik een vrouw van de vrouwenbijbelstudie waar ik heen ga, met haar toddlergroep. Daar kwamen wekelijks meer dan 50 ouders met baby’s/peuters op af. Heel leuk hoor om op die manier nieuwe mensen te leren kennen.

Sowieso heb ik in mijn werkeloze maanden veel tijd kunnen investeren in het beter leren kennen van mensen. Best belangrijk, want als je eigen vrienden en familie zo ver weg zijn, heb je toch mensen om je heen nodig waar je wat aan hebt. (Samen is veel leuker, alleen is maar alleen tralalalala) Zo hebben we afgelopen maanden bijvoorbeeld een goede band gekregen met 1 van Paulus klasgenoten en zijn vrouw. Zij gaan na dit jaar allebei een PhD doen en omdat zij, net als wij, ook op zoek waren naar een ander, goedkoper huis voor volgend jaar, hebben we maar besloten om samen te gaan wonen. Haha dat klinkt intenser dan dat het is. Met hulp van boven, hebben we echt een prachtig, groot, Engels huis met 6 schoorstenen, 4 slaapkamers, 3 badkamers, zonnekamer en megatuin gevonden.

Groot genoeg om evengoed je eigen privacy te hebben en ook gewoon gasten te kunnen ontvangen. De keuken delen we samen en een groot pluspunt vind ik alvast dat we ook om de beurt gaan koken.(niet bepaald mijn grootste hobby)

Over gasten ontvangen gesproken… We hebben er heel wat op bezoek gehad sinds mijn laatste blog. Om deze blog wat op te leuken met foto’s, hier een compilatie van onze bezoekers. Volgende keer post ik wel weer een fotoblog, want met al die bezoekers gaan we natuurlijk ook op avontuur. Wat dan weer veel mooie plaatjes oplevert.

Om deze blog af te sluiten, wil ik nog vertellen dat ik (stabiel) werk heb gevonden. Een hele geruststelling en zeker nodig om hier nog 3 jaar te overleven. Het zijn eigenlijk 2 banen en ik kan er heel wat over schrijven. Maar ik houd jullie nog even in spanning, want ik vind mijn verhaal nu wel weer lang genoeg.

Liefs!